اشعار

تصوّر می‌کنم در ذهنِ خود ایوان زرّین را           برای دردها پـیدا نـمودم راه تسکـین را

پـرسـتـیـدند آتش را اگـر آبـاء و اجـدادم           خدا را شکر از چشمان تو آموختم دین را

سیزده جرعه زنم از روی رخشان علی           یکصد و ده بار هدیه، جان به قربان علی

از بـهـشت آدم اگـر با جـرم گـنـدم آمـده           ‌من به جنت می‌روم از خوردن نان علی

»درد» آمـدیم لطف تو مـا را دوا کند            شایـد «غـریـبه» را نـگهت آشـنا کـند

هر روزه دار پیش ضریح تو در نجف            با بوسه بر ضریح تو هم روزه وا کند

حیف مولا مردم عـالـم تو را نشناخـتـند           دم زدند از تو ولی یکدم تو را نشناختند

رهـبر افلاکی و از خاکـیان خاکی تری           هم مـلائک هـم بـنی‌آدم تو را نشناخـتند

سخت بی‌معناست، بی‌معنا عبادت بی‌علی           پس نصیب کس نمی‌گردد شهادت بی‌علی

فرق چندانی ندارد خواندن و ناخواندنش           هر که میخواند نمازی با جماعت بی‌علی

مُستَجِیرٌ بِکُم... سلام آقا، ناجی انبیا علی‌جانم          مهبط الوحی، معدن الرحمة، یا أخَ المصطفیٰ علی‌جانم

مستم و حالت طرب دارم، میل بوسیدن عنب دارم          لائذٌ عائذٌ... به لب دارم، أنتَ کهفُ الوریٰ علی‌جانم

آتش نمـرود را در دَم گـلسـتان می‌كند            حلـقۀ انگـشـترش كار سلیـمان می‌كند

میـثـم تـمّـار را با دار اُنـسـش می‌دهد            آن امامی كز نگاهی خَلقِ سلمان می‌كند

امیرُالحق، امیرُالعشق، امیرُالمومنینی تو           خدایی یا بشر؟ حیدر! نه آنی تو، نه اینی تو

تو را خواندند بی‌همتا و رقصیدند در آتش           علی! تقصیر اینان چیست؟ وقتی این‌چنینی تو

بنـویـسـیـد مـرا بـنـدۀ سـلـطـان نجـف            بنـویسید که عـالـم هـمه قـربـان نجف
مـا غـباریم؛ غـبارى زِ خـیـابان نجف            بنـویـسـیـد عـلـى را گُـلِ گـلـدان نجف

یا علی گفتم و تا عرش خدا طی کردم            این چنین کـشفِ غـبار قـدم وی کردم

باده از ذکر علی ریخته‌ام جام به جام            شُرب خمر از قـدح گوش پیاپی کردم

دل شکـستۀ من انـس با عـلـی دارد            امید از هـمه بگـسسته تا علی دارد

منم ز شهـر ولایت ز کوچۀ عـشاق            شـنـاسـنـامـۀ من مُهـر یا عـلی دارد

ای هست من زهست تو یا مرتضی علی            دست خداست دست تو یا مرتضی علی

چشم کسی نـدیـده به هـنـگـامِ کـارزار            یکدفعه هم شکست تو یا مرتضی علی

روز اول بسته کار عـاشـقی را با خـدا           آنکه پـای نخـل‌های کـوفه رفـته تا خـدا
هر اولوالعزمی که میگویند خاطر خواه اوست           عهد بسته پای عشـقـش با پیمبرها خـدا

گـدای شیـر یـزدانم، فـقـیـر شـاه مـردانم           نمک پـرودۀ سلطان عـالـم پـیـر سلـمانم

گهی مانند جبریل است و گاهی همچو پیغمبر           از این گونه تجلّی های او عمریست حیرانم

از ازل مهر تو در سینه درخشید علی            گوش ما مدح کسی غیر تو نشنید علی
از هر انگشت تو دریای کرم می‌ریزد            کـوه از بـرق نـگـاه تو بهـم مـی‌ریـزد

شکر خدا که حُبِّ علی در وجود ماست           دربارۀ عـلـی همه گـفـت و شنود ماست

مـا بـا عـلـی سـلـوکِ الـی الله می کـنـیـم           اصلاً علی علیست که سِیر صعود ماست

یاعلی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده‌ای            خـیـمه اندر حـرم شاهد اعـظم زده‌ای

شمع حُسن تو فروزان و جهان پروانه            ز آتش عشق شرر بر دل عالم زده‌ای

مِنّـتِ زلـف تو دارم که گـرفـتارم کرد            گوهر مهر تو اینگـونه خریـدارم کرد

کـافـری بـیـش نبـودم عَـلـَوی‌ام کردی            نـفـس عـشق شما بود که بـیـدارم کرد

مستیِّ من امشب شده چـندین برابر            چون روی لب دارم مداوم نام حیدر

جایی بـنا باشد اگر شعـری بخوانیم            مـدح امیـرالـمـؤمنین باشد چه بهتر

ای صلوات کبریا نثـار جسم و جـان تو           سـجدۀ اهـل آسـمان بـه خـاک آستـان تو
ســلام دائـم خــدا بــه کــلّ خـانـدان تـو           پـیـر خـرد فـدایـی فــاطـمـۀ جــوان تـو